We zijn weer terug uit het Nassau gebergte!

“Nassau avonturen”.



Afgelopen maandag om 8 uur begon onze tour richting het Nassau gebergte. We maakten kennis met Sensi een bosneger die ook uit de binnenlanden komt. Met zijn 6-en zouden we deze tour doen. Bouke was in de minderheid, 4 dames van onze leeftijd bleken mee te gaan. Allemaal co-assistenten die hier stage hadden gelopen en nu nog een paar weken vrij hadden om wat tripjes te doen. Het grappige was dat we met 2 van hen in de bus naar Nickerie gezeten hadden. Spullen ingeladen en de reis kon beginnen.



We gingen eerst met een busje naar de Maroweijne rivier waarna we in een korjaal de reis zouden vervolgen. Tijdens de rit met de bus kwamen we erachter dat de weg naar Nickerie toch niet zo heel slecht was... Jeetje wat was dit hobbelig zeg!! Bij Moengo sloegen we een onverharde weg in waar we zo’n 2,5 tot 3 uur over reden. Daarna in de het bootje na 2 uur varen kwamen we dan op kamp Wadaa aan. De kokkin Alma stond ons al op te wachten en zorgde dat we een maaltijd konden nuttigen. De dames gingen in een hut slapen met z’n allen en wij hadden geluk, we mochten heel romantisch samen in een tweepersoons hutje slapen.



Na een goede nachtrust gingen we de volgende dag op pad. Eerst met de boot naar de vertrekplaats, na een uurtje varen konden we dan gaan. De lokale gids Monthy en nog 2 mannen gingen mee. En natuurlijk Sensi en Alma. Na 3 uur te hebben gelopen door de vochtige jungle kwamen we op het basiskamp aan. In de sauna zweten we zelfs niet meer dan tijdens een wandeltocht in de jungle. Verder waren er geen bloedzuigers dit keer nu waren het teken die ons bezig hielden... Het basiskamp stond heel dicht bij een heilige kreek van de Paramaccaners (bosnegerstam). Hierin mochten we baden, drinken etc. Het was een prachtige plek die zo in een sprookje had kunnen staan. Wat ontzettend rustgevend om daarin te zwemmen. De plek was nog zo ontzettend puur, geen vervuiling, geen lawaai van auto’s, je bent daar echt een met de natuur. Dat je een met de natuur bent hebben we ook de tweede dag ervaren toen een Toekan werd neergeschoten voor ons avondmaal. Dat vonden we allemaal echt doodzonde van die mooie vogel, helaas was het al te laat.



De tweede dag gingen we naar de top van het Nassaugebergte. Dit was een paar uur lopen. Onder weg hadden we al brulapen geroken en gehoord, maar niet kunnen zien. Vlak voor de top zag de gids aan onze linker hand capucijneraapjes dit zijn kleine bruine aapjes. Helaas waren ze snel weg en hadden wij alleen bruinen flitsen gezien. Maar we hadden geluk, rechts van ons zat een groep spinapen. Grote zwarte harige apen met een bruin gezicht. Zij waren wel boos dat we ze zagen en begonnen met stokken hout en noten te gooien. Gelukkig geen rare dingen gebeurd, we hebben de apen wel goed kunnen bekijken. Behoorlijk indrukwekkend dus. Op de top aangekomen hadden we uitzicht over de rivier en nog meer oerwoud.



Onze gids vertelde dat de geologische ligging van de Amazone heel oud is. De amazone is zo’n 1500-2000 miljoen jaar geleden afgezet. Als je dit vergelijkt met het Himalaya gebergte dat 1-2 miljoen jaren geleden is afgezet is dat nogal een verschil!! Kortom het is een gebied wat al heel oud is en waarvan wij hopen dat het zo blijft in al zijn schoonheid.



Ondertussen waren de spinapen toch nieuwsgierig geworden en een aantal waren ons gevolgd tot aan de top. Terwijl wij een broodje aten keken wij naar de apen. Op de terugweg naar het basiskamp had een van de gidsen een vogel gespot die hij vervolgens met zijn jachtgeweer neer schoot. Het bleek een Toekan te zijn. Iedereen was onthutst om zo’n mooie vogel te zien, maar vervolgens beseften we ook dat hij opgegeten zou worden. De reden dat hij was geschoten was voor de ingewanden daar konden ze mee vissen. Verder zou er die avond dus Toekan op het menu staan. Alma de kokkin was jarig dus ze konden zeker niet met lege handen aankomen... Het vissen werd niets maar de jagers kwamen later die middag terug met een Powisie en een Trompetvogel. Deze werden vervolgens geslacht en gekookt. Zo hebben we die avond Toekan, Powisie en Trompetvogel gegeten! De smaak was goed, alhoewel het vlees behoorlijk taai was.

’s Avonds doken we weer in onze hangmat om tegen een uur of 8 weer te ontwaken. In een hangmat slapen is wel heel speciaal. Er zit een klamboe bij waardoor je echt een soort tentje hebt. Alleen draaien in een hangmat is wennen. Het waren 2 bijzondere nachtjes zo uitkijkend van je hangmat naar de sterren en de jungle. Vooral al die geluiden in de jungle zijn heerlijk rustgevend.



De derde dag werd er weer terug gelopen naar de bewoonde wereld. In een lange rits liepen we achter elkaar. We zagen een grote harige spin met een rode tekening op zijn lijf, Sensi wist dat hij erg giftig was. Alles wat giftig is wordt door de bosnegers onschadelijk gemaakt. Hun idee hierover is dat als je het beest laat leven de volgende er misschien iemand door gebeten wordt, of in het dorp een van je kinderen... Zo werden er af en toe spinnen onschadelijk gemaakt. Ineens deinsde Sensi achteruit, hij had een slang gezien. Sapacara genaamd. Als deze slang je bijt ben je niet blij, niet zo een waarbij je binnen 12 uur dood bent, maar de beet kan behoorlijk vervelend zijn. Onze gids Monthy kapte een lange staak en sloeg de slang er een paar keer zo hard mee zodat zijn wervels gebroken waren en hij niet veel meer kon aanrichten... Hij tilde de slang op die op zijn buik knal geel was. De slang was zo’n 2,5 meter lang en ongeveer 4 cm doorsnee. Pfft toen vonden we het allemaal wel even genoeg. Gelukkig waren we toen bijna de jungle uit. Verder die dag is er nog lekker gerelaxt en de kleren gewassen.



Gisteren zijn we terug gekomen van de jungle trip en nu even aan het relaxen in het huis in Paramaribo. We hebben vannacht de stad onveilig gemaakt, we zijn lekker uit geweest. (tot 5 uur.) Nu kleren gewassen en mailtjes tikken.... We hebben nog niet helemaal duidelijk wat we verder allemaal nog gaan doen. Morgen laat Laura d’r haar vlechten en verder zien we wel.

Jullie horen nog van ons!


Liefs Bouke en Laura