Womotibo vallen.....
Door: Bouke
29 Maart 2005 | Suriname, Paramaribo
Hallo allemaal,
Hmmm, ik heb weer een zwaar paasweekend overleefd... Ik zou met Blue Frog naar de Blanche Marie vallen gaan, maar ik hoorde donderdagavond dat er niemand anders mee ging daarnaartoe, dus of het goed was als ik naar de Wonotibo vallen mee ging. Deze watervallen liggen in de Corantijnrivier, tussen Guyana en Suriname, een stukje lager dan de Blanche Marie vallen. Oh ja, en of ik er ook om half zes kon zijn ipv zes uur... Lekker dan, maargoed, je moet er wat voor over hebben om een mooie waterval te zien. Aangezien het ook echt geen toeristische attractie is, leek het me eigenlijk ook wel leuker dan de Blanche Marie vallen.
Nou ja, vrijdag morgen om kwart over vijf pas wakker... Waarschijnlijk door de wekker heen geslapen ofzo... Meteen de taxi gebeld en opgestaan om de laatste spulletjes te pakken. Gelukkig was de taxi er snel en was er weinig verkeer, waardoor ik toch nog om twee over half zes bij Blue Frog was. Daar aangekomen was ik niet de laatste. Totaal gingen we met 9 man: Stefan en Margo van Blue Frog, Jasper en zijn ouders, Martin en Neila en verder nog Jack en Melanie, oom en tante van Stefan. Uiteindelijk kwam de bus natuurlijk weer even te laat en na snel inpakken op weg naar Nickerie. Onderweg in Coronie ontbeten in het logeergebouw daar en weer snel verder, want we waren eigenlijk al te laat. We zouden namelijk om 9.00 in Nickerie zijn om dan met de boot naar Apoera te gaan. Uiteindelijk kwamen we rond 10.00 in Nickerie aan en konden we snel de boot inladen. Een heel stuk lopen met alle spullen, want het was eb.... Met z’n allen en de spullen in het bootje, best wel een beetje proppen. Gelukkig had de boot wel een zeiltje over de stoelen enzo tegen de zon, want we moesten drie uur varen en het was een stralende dag... De zon is dan echt te heet en wij bakra’s verbranden dan echt heel erg... Natuurlijk zat ik aan een zijkant, dus mijn linker helft was wel een beetje rood uiteindelijk.
Lekker een stukje varen op de Corantijn was best leuk. De rivier is echt heel anders dan de andere Surinaamse rivieren. Het water is er minder modderig en er zijn veel eilandjes in de rivier. Onderweg nog even een stukje interessante geschiedenis gehoord. Het blijkt dus dat de Nederlanders een heel stuk Suriname hadden weg gegeven aan Brits Guyana, omdat het moeilijk te bereiken was. Dat verklaard ook meteen de vele Nederlandse plaats- en familie namen in de oostzijde van Brits Guyana. Toen is ook afgesproken dat de Corantijn (de grensrivier) nog van Suriname zou zijn. Dus totaan de vloedlijn is het van Suriname. Best interessant in het licht van de bijna oorlog over de oliebronnen voor de monding van deze rivier... Een ander leuke bijkomstigheid voor Suriname is dat door te veel houtkap in Guyana daar de over steeds afslijt en het sediment aan Surinaamse zijde weer wordt afgezet... Oftewel, Suriname wordt steeds groter! Onderweg was het verschil tussen Guyana en Suriname duidelijk te zien. In Guyana is bijna al het hout weggekapt, terwijl in Suriname nog een ongerepte rivieroever bestaat. Die Guyanesen hebben echt een cursus duurzaam bosbeheer nodig zeg! Echt heel erg zonde om te zien hoor! Ook is er veel illegale houtkap door Guyanezen in Suriname. Ze gaan dan met een ponton en een machine de rivier over en kappen wat ze nodig hebben of kunnen verkopen en dan wordt dat weer naar Guyaneze zijde vervoerd.... Je ziet dan echt een open plek achter de eerste bosrand en ook gaten in de begroeiing, echt een groot probleem. Het leger is nu wel druk om te controleren, want het loopt een beetje de spuigaten uit daar...
Na een lange boorreis van een uurtje of drie kwamen we dan in Apoera aan. Daar zouden we even bijkomen, lunchen en dan verder trekken richting de womitobo vallen. De bootsman van de boot was echter nog niet aanwezig, dus dat werd even wachten... We verbleven daar bij een familie waar Blue Frog een soort lodge heeft opgezet. Echt leuke mensen hoor! Veel indianen trouwens in Apoera. Deze zijde van het land is nooit echt ontwikkeld in de plantage tijd en dus zijn er ook geen Marron dorpen aan deze zijde van het land. Je hebt Apoera, dus een indiaans dorp en dan pas weer bij de womitobo vallen aan Surinaamse zijde... Na een tijdje kwam degene die de boot zou regelen aan. Hij had pech gehad met de auto en de hele nacht doorgehaald. Hij moest eerst slapen voordat hij kon gaan varen, dus het plan werd aangepast en we zouden om 0.00 vertrekken en dan de hele nacht doorvaren. We zouden ook een grote boot krijgen zodat dat makkelijk kon. Later bleek dat hij ook twee vaten benzine zou meenemen, maar hij had er maar eentje mee...
Nadat wij dus allemaal lekker gegeten hadden, het dorpje hadden bekeken etc. Zijn we maar in de hangmat gaan liggen om te wachten tot twaalf uur. Om half een werd ik wakker en Stefan, Martin en Jasper zaten een biertje te drinken. Ik ben er even bij gaan zitten met een nieuw biertje en toen hoorde ik dus dat die gast die te laat was zich vol had laten lopen in de kroeg en dus niet meer kon varen.... Die avond dus niet weg.... Het vooroordeel dat indianen alleen maar zuipen en dat je er geen afspraken mee kan maken kwam ineens als erg waar over.... Stefan is toen wel verder dingen gaan regelen om te kijken of we de volgende dag met een andere boot weg konden of anders met de auto naar de Blanche Marie.... Nou ja wij weer allemaal lekker in de hangmat en we zouden de volgende dag dan rond 8.00 vertrekken, want Stefan had waarschijnlijk iets kunnen regelen. Na een rustig ontbijtje was het echter weer wachten. Stefan was ’s morgens al vroeg opgestaan om nog het een en ander te regelen. Het bleek dat die dronken gast ’s nachts was langs geweest om te zeggen dat de bootsman niet in het dorp was, dus het ging met die mensen definitief niet door.... Rond een uur of tien kwam Stefan terug met het bericht dat hij uiteindelijk iemand had gevonden met een boot, en toen moesten er nog een boots- en koelaman geregeld worden. Verder was er natuurlijk ook tekort benzine en dat moest ook nog geregeld worden. Er waren helemaal geen trucks meer in het dorp te huur, dus varen was onze enige optie om nog ergens te komen. Het dorp is namelijk bijna helemaal geronseld door Billiton, een Canadees mijnbedrijf die daar in de buurt Bauxiet mijnt. Dit heeft als gevold dat er bijna geen boten in het dorp zijn en ook erg weinig mensen die de rivier goed genoeg kennen om naar Wonotibo te gaan.
Rond 10.30 kwam iemand Stefan ophalen om die bootsmannen te gaan halen en toen konden wij met de spullen weer naar de steiger waar de boot zou komen. Alles wat er kwam natuurlijk geen boot.... Daar een tijdje gerelaxed, gezwommen en geslapen totdat er even een boot langs kwam om 12.00. Die ging dus achter benzine aan, dus het begin was er.... Aangezien het dorp zo klein is en zo afgelegen, is er geen benzine station en zie heeft er nou 200 liter benzine vrij??? Dat is dus niet zo eenvoudig te regelen... Echt irritant dat die stomme dronken indiaan dat niet goed had geregeld, want nu zaten wij met de gebakken peren.... Nou ja, uiteindelijk kwam rond 13.30 de boot eindelijk bij de steiger en konden we inladen. De boot bleek net zo klein als de eerste boot waarmee we naar Apoera waren gegaan. Het bleek namelijk ook dat de grotere boot die ze eerst geregeld hadden niet eens bij de vallen kon komen.... Lekker jongens daar.... Nou ja, gelukkig toch nog op weg, want we zagen de bui al hangen.... Lekker varen op die boot met twee ervaren jagers en stuurlui, veel beter dan die andere gasten.... Wel twee jachtgeweren mee, want je weet nooit of je nog iets kunt schieten natuurlijk! Al het spul in de boot en gaan! Onderweg allemaal mooie dingen te zien, maar ook erg veel van hetzelfde. Nog wel een stel rode ara’s over zien vliegen, dus was wel een toppertje! Tegen een uur of zes kwamen we aan bij een lodge aan de Guyanese zijde. Daar hadden ze echter net de prijzen verhoogd tot 20 US pp... Niet echt relaxed voor slechte accommodatie.. Na enig overleg besloten we om maar eten te koken daar en dan verder te varen en maar te zien waar we zouden overnachten. Even met z’n allen koken en lekker gegeten, de zon zien ondergaan boven de rivier en toen weer verder. Mooi in het donker nog een uur of twee gevaren totdat we bij een rots kwamen waar we gingen slapen. Onderweg nog even wat kaaiman ogen gezien, van die rode rondjes aan de kanten wanneer de bootsmannen erop schenen. Echt handig van die bootsmannen die het gebied op hun duimpje kennen en dus ook de overnachtplekken. Daar was gelukkig veel houd, dus meteen een vuurtje gemaakt en snel de Borghoe en de cola opengetrokken. Toen de Borghoe op was en het inmiddels rond 23.00 was, moesten we maar gaan slapen. Jammer genoeg waren er geen matjes mee gegaan, want we zouden in de lodge overnachten,.... De rots was nog lekker warm, maar comfortabel is toch anders.... Wel een hele belevenis hoor! De wind maakte het alleen een beetje fris, dus niet echt lekker geslapen....
De volgende morgen om 5.00 weer opgestaan, de spullen ingepakt en weer gaan varen. Je kon wel aan iedereen merken dat het zwaar was hoor, behoorlijk wat gemopper op elkaar enzo.... Wel weer mooi de zon op zien komen en weer een aantal papegaaien enzo gezien.. Het is natuurlijk logisch dat we niet allemaal even fit waren en dus was het een behoorlijk duf en slaperig stuk varen tot de ontbijtplek, rond 9.00... Gestopt op een mooi zandstrandje en daar even een broodje gesmeerd. Er waren ook nog een boel aapjes en een toekan, dus veel gezien, Volgens mij waren dit weer van die roodhand tamarin aapjes, maar ik weet het niet zeker.... Na een korte stop weer verder.... Goed smeren, want de zon begon alweer te branden... De rivier was inmiddels een beetje veranderd van een zandrivier in een rotsrivier, en de eerste soela’s hadden we alweer gepasseerd. Het was weer veel rustig varen en goed kijken waar de stenen zaten. Echt helemaal zonder botsingen aangekomen bij Womotibo rond 15.00 Pfft, wat een reis!!! Nog niet gegeten, dus meteen maar even koken, maar we waren allemaal wel erg moe zeg! Weer gezamenlijk gekookt en even over de schouder van de Surinaamse kok meegekeken. Na het eten konden we nog kort even rusten en na een kwartiertje weer op weg om te gaan zwemmen en de eerste val te gaan bekijken. We hebben even lekker gezwommen, maar de zon was echt te fel om in te blijven, mede ook omdat we al de hele dag in de zon in de boot hadden gezeten...Na het zwemmen weer terug naar het strandje waar we aangemeerd waren om in de boot naar de tweede val te gaan... Pfff, ik moest mezelf er echt heen slepen, en ik was niet de enige... Een klein stukje varen en dan weer een stukje lopen om de andere vallen te zien. Echt heel erg mooi zeg! Het water stroomde langs een groen gordijn mooi naar bedenen, echt de mooiste vallen van Suriname denk ik! Toch echt de moeite waard en ik was blij dat ik ben meegegaan naar de tweede vallen. Nu weer snel door naar de derde vallen. Deze waren erg wild, dus anders mooi.... Na terugkomst even relaxen en weer verder met het eten. Even douchen, en de barbeque aanmaken. Lekker geroosterde kip en rund in het donker gegeten. Ineens kwam er een bootje met indianen van het dorp aan de overkant aan om DVD’tjes te kijken.. Lekker dan, waar wij wilden gaan liggen ineens een indianen feestje.... Gelukkig gingen die er weer redelijk optijd weg, zodat wij lekker konden gaan slapen op echte matrassen! Heerlijk hoor!
De volgende morgen echter weer om 5.30 op om rond 6.00 te vertrekken. De boot inladen, en weer vertrekken... Pfft, daar wordt je niet echt uitgerust van zeg! Gelukkig hadden we nu alles wel een beetje gezien en konden we dus ook lekker slapen onderweg... In de boot even een ontbijtje gemaakt en doorgevaren tot voorbij de lodge, waar een huisje was langs de kant waar we even gestopt zijn voor de lunch. Meteen weer in de boot en uiteindelijk kwamen we rond drie uur in Apoera aan. Daar was de andere boot er al. Even de spullen overladen en dan de bootsmannen van de eerste boot een biertje geven en er zelf natuurlijk ook nog even een slokje parbo, want dat hadden we wel verdient! Stefan ging nog even informeren voor een boot die hij misschien kon kopen en wij zijn weer snel in de boot gegaan. Rond vier uur weer vertrokken richting Nickerie, want dat was ook wel weer drie uur varen.... De rivier was in het begin erg onstuimig, want de vloed kwam opzetten... Ook lekker wat wind, dus een behoorlijk ruig ritje naar Nickerie. Onderweg nog even een paar keer de bougies schoonmaken etc, dus het ging niet echt snel, Iedereen had het ook echt gehad hoor! Eindelijk dan in Nickerie aangekomen rond een uur of half acht en dus weer in het donker. Snel de spullen in de bus geladen en toen op zoek naar eten.... Nou ja, dan ken je Nickerie niet, op zondagen en ’s avonds laat is daar echt niets open, dus nu ook niet... Toch maar verder gaan en dan onderweg maar kijken. Natuurlijk onderweg ook niets open, dus geen avondeten. Gelukkig hadden we nog brood en beleg, dus dan maar weer aan het brood! Lekker veel geslapen in de bus en uiteindelijk rond een uurtje of twaalf aangekomen bij blue frog, met de taxi naar huis en om half een thuis... Wat een dag.... Thuis kwam ik net Erik Jan tegen die ook terug was van een weekendje weg. Hij vertelde dat ze waren wezen jagen en een hert hadden geschoten, ook erg gaaf natuurlijk! Na nog even praten dan weer eindelijk naar bed! Wat een weekend, erg mooi maar ook heel erg vermoeiend.....
Komende week is de wandelmars, dus dit zal ook wel weer een erg zwaar weekje worden. Maandagavond is er een bijeenkomst van “ons” team, dus van EBS, dus ik ben benieuwd hoe of wat. Jullie horen wel hoe het is geweest.
Groetjes,
Bouke
Hmmm, ik heb weer een zwaar paasweekend overleefd... Ik zou met Blue Frog naar de Blanche Marie vallen gaan, maar ik hoorde donderdagavond dat er niemand anders mee ging daarnaartoe, dus of het goed was als ik naar de Wonotibo vallen mee ging. Deze watervallen liggen in de Corantijnrivier, tussen Guyana en Suriname, een stukje lager dan de Blanche Marie vallen. Oh ja, en of ik er ook om half zes kon zijn ipv zes uur... Lekker dan, maargoed, je moet er wat voor over hebben om een mooie waterval te zien. Aangezien het ook echt geen toeristische attractie is, leek het me eigenlijk ook wel leuker dan de Blanche Marie vallen.
Nou ja, vrijdag morgen om kwart over vijf pas wakker... Waarschijnlijk door de wekker heen geslapen ofzo... Meteen de taxi gebeld en opgestaan om de laatste spulletjes te pakken. Gelukkig was de taxi er snel en was er weinig verkeer, waardoor ik toch nog om twee over half zes bij Blue Frog was. Daar aangekomen was ik niet de laatste. Totaal gingen we met 9 man: Stefan en Margo van Blue Frog, Jasper en zijn ouders, Martin en Neila en verder nog Jack en Melanie, oom en tante van Stefan. Uiteindelijk kwam de bus natuurlijk weer even te laat en na snel inpakken op weg naar Nickerie. Onderweg in Coronie ontbeten in het logeergebouw daar en weer snel verder, want we waren eigenlijk al te laat. We zouden namelijk om 9.00 in Nickerie zijn om dan met de boot naar Apoera te gaan. Uiteindelijk kwamen we rond 10.00 in Nickerie aan en konden we snel de boot inladen. Een heel stuk lopen met alle spullen, want het was eb.... Met z’n allen en de spullen in het bootje, best wel een beetje proppen. Gelukkig had de boot wel een zeiltje over de stoelen enzo tegen de zon, want we moesten drie uur varen en het was een stralende dag... De zon is dan echt te heet en wij bakra’s verbranden dan echt heel erg... Natuurlijk zat ik aan een zijkant, dus mijn linker helft was wel een beetje rood uiteindelijk.
Lekker een stukje varen op de Corantijn was best leuk. De rivier is echt heel anders dan de andere Surinaamse rivieren. Het water is er minder modderig en er zijn veel eilandjes in de rivier. Onderweg nog even een stukje interessante geschiedenis gehoord. Het blijkt dus dat de Nederlanders een heel stuk Suriname hadden weg gegeven aan Brits Guyana, omdat het moeilijk te bereiken was. Dat verklaard ook meteen de vele Nederlandse plaats- en familie namen in de oostzijde van Brits Guyana. Toen is ook afgesproken dat de Corantijn (de grensrivier) nog van Suriname zou zijn. Dus totaan de vloedlijn is het van Suriname. Best interessant in het licht van de bijna oorlog over de oliebronnen voor de monding van deze rivier... Een ander leuke bijkomstigheid voor Suriname is dat door te veel houtkap in Guyana daar de over steeds afslijt en het sediment aan Surinaamse zijde weer wordt afgezet... Oftewel, Suriname wordt steeds groter! Onderweg was het verschil tussen Guyana en Suriname duidelijk te zien. In Guyana is bijna al het hout weggekapt, terwijl in Suriname nog een ongerepte rivieroever bestaat. Die Guyanesen hebben echt een cursus duurzaam bosbeheer nodig zeg! Echt heel erg zonde om te zien hoor! Ook is er veel illegale houtkap door Guyanezen in Suriname. Ze gaan dan met een ponton en een machine de rivier over en kappen wat ze nodig hebben of kunnen verkopen en dan wordt dat weer naar Guyaneze zijde vervoerd.... Je ziet dan echt een open plek achter de eerste bosrand en ook gaten in de begroeiing, echt een groot probleem. Het leger is nu wel druk om te controleren, want het loopt een beetje de spuigaten uit daar...
Na een lange boorreis van een uurtje of drie kwamen we dan in Apoera aan. Daar zouden we even bijkomen, lunchen en dan verder trekken richting de womitobo vallen. De bootsman van de boot was echter nog niet aanwezig, dus dat werd even wachten... We verbleven daar bij een familie waar Blue Frog een soort lodge heeft opgezet. Echt leuke mensen hoor! Veel indianen trouwens in Apoera. Deze zijde van het land is nooit echt ontwikkeld in de plantage tijd en dus zijn er ook geen Marron dorpen aan deze zijde van het land. Je hebt Apoera, dus een indiaans dorp en dan pas weer bij de womitobo vallen aan Surinaamse zijde... Na een tijdje kwam degene die de boot zou regelen aan. Hij had pech gehad met de auto en de hele nacht doorgehaald. Hij moest eerst slapen voordat hij kon gaan varen, dus het plan werd aangepast en we zouden om 0.00 vertrekken en dan de hele nacht doorvaren. We zouden ook een grote boot krijgen zodat dat makkelijk kon. Later bleek dat hij ook twee vaten benzine zou meenemen, maar hij had er maar eentje mee...
Nadat wij dus allemaal lekker gegeten hadden, het dorpje hadden bekeken etc. Zijn we maar in de hangmat gaan liggen om te wachten tot twaalf uur. Om half een werd ik wakker en Stefan, Martin en Jasper zaten een biertje te drinken. Ik ben er even bij gaan zitten met een nieuw biertje en toen hoorde ik dus dat die gast die te laat was zich vol had laten lopen in de kroeg en dus niet meer kon varen.... Die avond dus niet weg.... Het vooroordeel dat indianen alleen maar zuipen en dat je er geen afspraken mee kan maken kwam ineens als erg waar over.... Stefan is toen wel verder dingen gaan regelen om te kijken of we de volgende dag met een andere boot weg konden of anders met de auto naar de Blanche Marie.... Nou ja wij weer allemaal lekker in de hangmat en we zouden de volgende dag dan rond 8.00 vertrekken, want Stefan had waarschijnlijk iets kunnen regelen. Na een rustig ontbijtje was het echter weer wachten. Stefan was ’s morgens al vroeg opgestaan om nog het een en ander te regelen. Het bleek dat die dronken gast ’s nachts was langs geweest om te zeggen dat de bootsman niet in het dorp was, dus het ging met die mensen definitief niet door.... Rond een uur of tien kwam Stefan terug met het bericht dat hij uiteindelijk iemand had gevonden met een boot, en toen moesten er nog een boots- en koelaman geregeld worden. Verder was er natuurlijk ook tekort benzine en dat moest ook nog geregeld worden. Er waren helemaal geen trucks meer in het dorp te huur, dus varen was onze enige optie om nog ergens te komen. Het dorp is namelijk bijna helemaal geronseld door Billiton, een Canadees mijnbedrijf die daar in de buurt Bauxiet mijnt. Dit heeft als gevold dat er bijna geen boten in het dorp zijn en ook erg weinig mensen die de rivier goed genoeg kennen om naar Wonotibo te gaan.
Rond 10.30 kwam iemand Stefan ophalen om die bootsmannen te gaan halen en toen konden wij met de spullen weer naar de steiger waar de boot zou komen. Alles wat er kwam natuurlijk geen boot.... Daar een tijdje gerelaxed, gezwommen en geslapen totdat er even een boot langs kwam om 12.00. Die ging dus achter benzine aan, dus het begin was er.... Aangezien het dorp zo klein is en zo afgelegen, is er geen benzine station en zie heeft er nou 200 liter benzine vrij??? Dat is dus niet zo eenvoudig te regelen... Echt irritant dat die stomme dronken indiaan dat niet goed had geregeld, want nu zaten wij met de gebakken peren.... Nou ja, uiteindelijk kwam rond 13.30 de boot eindelijk bij de steiger en konden we inladen. De boot bleek net zo klein als de eerste boot waarmee we naar Apoera waren gegaan. Het bleek namelijk ook dat de grotere boot die ze eerst geregeld hadden niet eens bij de vallen kon komen.... Lekker jongens daar.... Nou ja, gelukkig toch nog op weg, want we zagen de bui al hangen.... Lekker varen op die boot met twee ervaren jagers en stuurlui, veel beter dan die andere gasten.... Wel twee jachtgeweren mee, want je weet nooit of je nog iets kunt schieten natuurlijk! Al het spul in de boot en gaan! Onderweg allemaal mooie dingen te zien, maar ook erg veel van hetzelfde. Nog wel een stel rode ara’s over zien vliegen, dus was wel een toppertje! Tegen een uur of zes kwamen we aan bij een lodge aan de Guyanese zijde. Daar hadden ze echter net de prijzen verhoogd tot 20 US pp... Niet echt relaxed voor slechte accommodatie.. Na enig overleg besloten we om maar eten te koken daar en dan verder te varen en maar te zien waar we zouden overnachten. Even met z’n allen koken en lekker gegeten, de zon zien ondergaan boven de rivier en toen weer verder. Mooi in het donker nog een uur of twee gevaren totdat we bij een rots kwamen waar we gingen slapen. Onderweg nog even wat kaaiman ogen gezien, van die rode rondjes aan de kanten wanneer de bootsmannen erop schenen. Echt handig van die bootsmannen die het gebied op hun duimpje kennen en dus ook de overnachtplekken. Daar was gelukkig veel houd, dus meteen een vuurtje gemaakt en snel de Borghoe en de cola opengetrokken. Toen de Borghoe op was en het inmiddels rond 23.00 was, moesten we maar gaan slapen. Jammer genoeg waren er geen matjes mee gegaan, want we zouden in de lodge overnachten,.... De rots was nog lekker warm, maar comfortabel is toch anders.... Wel een hele belevenis hoor! De wind maakte het alleen een beetje fris, dus niet echt lekker geslapen....
De volgende morgen om 5.00 weer opgestaan, de spullen ingepakt en weer gaan varen. Je kon wel aan iedereen merken dat het zwaar was hoor, behoorlijk wat gemopper op elkaar enzo.... Wel weer mooi de zon op zien komen en weer een aantal papegaaien enzo gezien.. Het is natuurlijk logisch dat we niet allemaal even fit waren en dus was het een behoorlijk duf en slaperig stuk varen tot de ontbijtplek, rond 9.00... Gestopt op een mooi zandstrandje en daar even een broodje gesmeerd. Er waren ook nog een boel aapjes en een toekan, dus veel gezien, Volgens mij waren dit weer van die roodhand tamarin aapjes, maar ik weet het niet zeker.... Na een korte stop weer verder.... Goed smeren, want de zon begon alweer te branden... De rivier was inmiddels een beetje veranderd van een zandrivier in een rotsrivier, en de eerste soela’s hadden we alweer gepasseerd. Het was weer veel rustig varen en goed kijken waar de stenen zaten. Echt helemaal zonder botsingen aangekomen bij Womotibo rond 15.00 Pfft, wat een reis!!! Nog niet gegeten, dus meteen maar even koken, maar we waren allemaal wel erg moe zeg! Weer gezamenlijk gekookt en even over de schouder van de Surinaamse kok meegekeken. Na het eten konden we nog kort even rusten en na een kwartiertje weer op weg om te gaan zwemmen en de eerste val te gaan bekijken. We hebben even lekker gezwommen, maar de zon was echt te fel om in te blijven, mede ook omdat we al de hele dag in de zon in de boot hadden gezeten...Na het zwemmen weer terug naar het strandje waar we aangemeerd waren om in de boot naar de tweede val te gaan... Pfff, ik moest mezelf er echt heen slepen, en ik was niet de enige... Een klein stukje varen en dan weer een stukje lopen om de andere vallen te zien. Echt heel erg mooi zeg! Het water stroomde langs een groen gordijn mooi naar bedenen, echt de mooiste vallen van Suriname denk ik! Toch echt de moeite waard en ik was blij dat ik ben meegegaan naar de tweede vallen. Nu weer snel door naar de derde vallen. Deze waren erg wild, dus anders mooi.... Na terugkomst even relaxen en weer verder met het eten. Even douchen, en de barbeque aanmaken. Lekker geroosterde kip en rund in het donker gegeten. Ineens kwam er een bootje met indianen van het dorp aan de overkant aan om DVD’tjes te kijken.. Lekker dan, waar wij wilden gaan liggen ineens een indianen feestje.... Gelukkig gingen die er weer redelijk optijd weg, zodat wij lekker konden gaan slapen op echte matrassen! Heerlijk hoor!
De volgende morgen echter weer om 5.30 op om rond 6.00 te vertrekken. De boot inladen, en weer vertrekken... Pfft, daar wordt je niet echt uitgerust van zeg! Gelukkig hadden we nu alles wel een beetje gezien en konden we dus ook lekker slapen onderweg... In de boot even een ontbijtje gemaakt en doorgevaren tot voorbij de lodge, waar een huisje was langs de kant waar we even gestopt zijn voor de lunch. Meteen weer in de boot en uiteindelijk kwamen we rond drie uur in Apoera aan. Daar was de andere boot er al. Even de spullen overladen en dan de bootsmannen van de eerste boot een biertje geven en er zelf natuurlijk ook nog even een slokje parbo, want dat hadden we wel verdient! Stefan ging nog even informeren voor een boot die hij misschien kon kopen en wij zijn weer snel in de boot gegaan. Rond vier uur weer vertrokken richting Nickerie, want dat was ook wel weer drie uur varen.... De rivier was in het begin erg onstuimig, want de vloed kwam opzetten... Ook lekker wat wind, dus een behoorlijk ruig ritje naar Nickerie. Onderweg nog even een paar keer de bougies schoonmaken etc, dus het ging niet echt snel, Iedereen had het ook echt gehad hoor! Eindelijk dan in Nickerie aangekomen rond een uur of half acht en dus weer in het donker. Snel de spullen in de bus geladen en toen op zoek naar eten.... Nou ja, dan ken je Nickerie niet, op zondagen en ’s avonds laat is daar echt niets open, dus nu ook niet... Toch maar verder gaan en dan onderweg maar kijken. Natuurlijk onderweg ook niets open, dus geen avondeten. Gelukkig hadden we nog brood en beleg, dus dan maar weer aan het brood! Lekker veel geslapen in de bus en uiteindelijk rond een uurtje of twaalf aangekomen bij blue frog, met de taxi naar huis en om half een thuis... Wat een dag.... Thuis kwam ik net Erik Jan tegen die ook terug was van een weekendje weg. Hij vertelde dat ze waren wezen jagen en een hert hadden geschoten, ook erg gaaf natuurlijk! Na nog even praten dan weer eindelijk naar bed! Wat een weekend, erg mooi maar ook heel erg vermoeiend.....
Komende week is de wandelmars, dus dit zal ook wel weer een erg zwaar weekje worden. Maandagavond is er een bijeenkomst van “ons” team, dus van EBS, dus ik ben benieuwd hoe of wat. Jullie horen wel hoe het is geweest.
Groetjes,
Bouke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
