Palumeu is echt een mooie plaats!

Hallo allemaal,

Na een turbulent lang weekend hier dan eindelijk weer een berichtje uit het hete Suriname. Het begon allemaal vrijdagmorgen met het aanmelden voor de vlucht naar Palumeu vanaf vliegveld zorg en hoop.

We zouden om elf uur vliegen en dus moesten we om kwart over tien aanmelden. Ik was iets eerder gekomen met de bus, zo rond tienen. Marilyn kwam ook vrij snel daarna en een andere man ook, Jan. Wij lekker aan het wachten toen ineens meer mensen binnen kwamen met het bericht dat we pas om twaalf uur zouden vliegen!! Fijn dat ze dat even aan iedereen doorbellen in plaats van aan drie mensen.... Nou ja, er dus maar weer het beste van proberen te maken door even naar de lokale supermarkt te gaan en wat drinken te kopen. Ik was namelijk van huis gegaan in de veronderstelling dat er bij die luchthaven wel iets te krijgen was, maar niet dus.... Na dus nog een tijdje wachten konden we dan eindelijk "inchecken". Dat bestond dus uit het wegen van de bagage en de mensen, zodat gekeken kon worden of het vliegtuig het wel kon tillen...:) Gelukkig was dat allemaal in orde en konden we naar ons vliegtuigje toe lopen, een Antonov 28. Echt zo’n klein vliegtuigje, waar maximaal 16 mensen in kunnen. Wij waren met 14 en erg veel bagage,dus hij was echt vol. Even de motoren warm draaien en opstijgen maar! Die kleine vliegtuigjes kunnen echt in een korte tijd opstijgen zeg, ze hebben maar ongeveer 300 meter nodig! Meteen laag over Paramaribo is echt een mooi gezicht hoor! Vrij snel kwamen we hoger en we zagen meteen alleen maar bos, met de grote wegen naar het vliegveld en de bauxiet mijnen. Je ziet wel dat die mijnbouw echt veel natuur kapot maakt hoor! Met name de gouddelving vervuilt heel erg veel. Buiten deze plekken is het dus echt alleen maar jungle zo ver het oog rijkt, echt een mooi gezicht! Af en toe even een wolkje die het prachtige uitzicht verpestte, maar verder helemaal prachtig. Na een uurtje vliegen kwamen we aan bij Palumeu, waar het vliegtuig behoorlijk laag over de jungle heen moet om vroeg genoeg op de landingsbaan te komen. Wanneer je naar beneden kijkt en ongeveer 30-50 meter lager al de boomtoppen zien wordt je daar toch wel een klein beetje nerveus van...:) Gelukkig zette de piloot ons keurig neer op de airstrip van Palumeu.

Daar aangekomen werden we onthaald door de groep die weer met hetzelfde vliegtuig terug naar Paramaribo zou gaan. Echt grappig hoor, ze hebben er twee hutjes, een vaan de arrivals en een voor de departures, net echt! Na aankomst even een voorstelronde met de medewerkers en onszelf gehouden, waarna we naar onze hutten konden om op te frissen en om te kleden voor het zwemmen. Na een heerlijke koude douche was het eten klaar en konden we met z’n 13-en lekker aanschuiven aan het eten! Dat is toch wel fijn van een goed geregelde toer, je krijgt op tijd je natje en je droogje!Na het eten gingen we met de boot zo’n 10 minuten varen naar een eilandje, vrij vertaald het papagaaien eiland. Niet dat er nu zo veel papagaaien zaten hoor, maar voor het toeristen tijdperk waarschijnlijk wel...:) De toch er heen weer door een prachtige rivier in een mooie grote korjaal. Onderweg nog twee grote blauw-gele ara’s over zien vliegen, echt prachtig! Het is zo’n karakteristiek landschap, die surinaamse rivieren! Dat bruinige water en die zwarte vulkaanrotsen, echt uniek!
Op papagaai eiland kwamen de hangmatten te voorschijn en konden we ook lekker gaan zwemmen. We hadden de keus tussen in de sula’s (stroomversnelling) of een zandstrandje. Nou ja, dat wordt dus allebei proberen! Lekker even gezwommen en gerelaxed toen het weer tijd werd om terug naar het dorpje te gaan. We hebben daar even gekeken bij het dorp en kennis gemaakt met het dorpshoofd, echt wel leuk om te doen hoor, alle communicatie gaat via een hulpje, of basja, die dan het Surinaams weer in het indiaans vertaald. Na deze introductie was het alweer snel tijd voor een maaltijd, want na al dat zwemmen krijg je echt wel weer eens honger!
’s Avonds na het eten werd het tijd voor de verhalen over de indianen. Ik zat alleen heel leuk te praten met Jan, hij had een aantal interessante theorieen over het leven, dus van de indianen verhalen heb ik niet heel veel meegekregen....Wel jammer, maargoed je moet wel eens keuze’s maken toch? Na een parbo’tje of drie leek een bed ineens erg aantrekkelijk en zijn we naar de hut gegaan.De hutjes zijn verdeeld in tweeen, dus totaal slapen vier mensen in zo’n hutje. Wel heel mooi hoor, met gevlochten dak en eigen wc en douche! Alleen dus helemaal geen stroom en wanneer het donker is, dan is het ook echt donker. Je kan dan absoluut geen wit of zwart meer onderscheiden, wel apart om ook eens mee te maken. We kregen gelukkig per twee een olielampje mee, zodat je in ieder geval nog iets kon zien in het donker. Na een heerlijke nacht werd iedereen vanzelf rond zevenen, half acht wakker van het licht. Het is daar echt zo stil ’s nachts, alleen een klein beetje dierengeluiden en verder niets! Pikdonker en stilte, daar kan je echt goed in slapen!
De volgende ochtend stond er rond zevenen voor iedereen bij zijn deur een thermoskan met heet water voor koffie of thee, zodat je eerst even wakker kon worden voordat je naar het ontbijt ging. Echt super geregeld! In de vroegte dus even een lekker kopje thee drinken op het ‘terras’ van je hutje met uitzicht op de rivier en de jungle aan de overkant. Wat een heerlijke plek om te zijn. ’s Morgens worden de papegaaien en parkieten wakker en maken ze veel kabaal. Af en toe heel in verte een paar brulapen en verder spechten, ijsvogels en noem het maar op! Heerlijk wakker worden dus! Na de thee lekker naar het gezamenlijke ontbijt met weer van alles was om op brood te doen. Vandaag gingen we naar Potihill, een wandeling van een ‘uurtje’. Of dat alleen heen was of heen en weer had de gids, Anil, niet gezegd. Voor mij was het geen probleem natuurlijk, maar er waren ook wat oudere mensen in de groep, dus vandaar zei hij er verder niets over. Na ongeveer 45 min. varen kwamen we dan aan bij het startpunt. Gelukkig wist de boodsman waar het was, anders voer je er zo voorbij...:) De gids vertelde al dat we rustig gingen lopen en hij vertelde onderweg ook weer van alles over bomen en planten. Natuurlijk weer de paddioedoe, oftewel peddelhout of telefoonboom gezien, de knofloopliaan, de bossicadla, een boom met brandbaar hars, de bergibittra, oftwel bergbitter een boom tegen malaria, en natuurlijk de schildpaddenladder, een liaansoort met grappige bobbels. Over de laatste gaat het indianen verhaal dat de schilpadden naar god gingen om te klagen, want de vogels konden vliegen en zo dichter bij hem zijn, en zij niet. Om dat op te lossen schiep god dus die schildpadden ladder. Na ongeveer 1,5 uur lopen kwamen we dan eindelijk een beetje in de buurt van de top. Het lopen ging echt heel langzaam, dus dan duurt het wel lang hoor! Er waren ook erg weinig beesten daar, dus alleen groen om naar te kijken. Gelukkig nog wel een groene gifkikker gezien, maar daar hield het ook wel mee op. Op weg naar de top waren er opeens geen bomen meer en moesten we een vulkaanstenen bult op, waar we uitzicht over de jungle hadden, echt super! Wat een mooi gezicht! Zo ver je kan kijken alleen maar bos,bos,bos en nog eens bos! Hier en daar een eenzaam bergje, maar dan houdt het ook wel op! Een heerlijke plek om te zijn! Na een sinaasappeltje en een slokje stroop gingen we weer op de terugweg, want er was net een regenbui aan het passeren.... De terugweg ging gelukkig een stuk sneller, want nu hoefden we nergens meer naar te kijken..:) Ik heb toen leuk gepraat met Annemiek en Michiel, een Nederlands stel van 33 jaar, die echt al veel van de wereld hebben gezien. Heel grappig,maar hij deed me echt aan Eric Jonker denken op de een of andere manier... Nou ja, dus veel reisverhalen gehoord enzo, echt leuk hoor! Weer bij de boot aangekomen gingen we weer een half uurtje terug varen naar dat papagaaien eiland om te eten, te hangmatteren en te zwemmen, wat een genot! Weer heerlijk gerelaxed!
Na een paar uurtjes rustig aan was het weer tijd om aan de slag te gaan! OP naar het dorp om te gaan pijl en boog schieten! Het pijl en boog schieten is dus de traditionele manier van jagen van de indianen, en dat kunnen ze behoorlijk goed! De pijlen zijn echt heel erg lang en de boog enorm strak gespannen, dus het valt niet mee om raak te schieten! Nadat de dames eerst waren gegaan was het tijd voor de heren en boven verwachting schoten we eigenlijk allemaal wel een keertje raak! We moesten schieten op een kartonnen bordje, wat zo’n 17 meter verder was, best nog wel een stukje dus! Wel leuk om even te doen hoor, je krijgt er wel respect voor de techniek van de mensen voor! Na het leuke pijl en boog schieten genoten van een prachtige zonsondergang boven het dorpje, weer een mooi cadeautje van de natuur zeg!
Na het eten was er een dans en muziek voorstelling van de indianen, echt leuk hoor! Ze maakten muziek met van die kalebas rammelaars, een schildpadschild en een aantal fluiten. Het was behoorlijk toeristisch, maar toch erg leuk om een keertje gezien te hebben. Verder moesten wij ook nog iets voor de indianen zingen en we mochten meedansen, echt heel erg grappig! Verder werd er nog een toneelstukje gedaan en kwam het schoolkoortje drie traditionele liederen zingen. Ik heb geprobeerd het zo goed mogelijk op te nemen met mijn camera, dus wie weet horen jullie het nog wel eens! Na een gezellig optreden weer naar de bar weer even praten met z’n allen, maar iedereen was toch wel iets makker nu, na de hele dag in de weer geweest te zijn.
Een aantal Surinamers heeft nog wel de kust onveilig gemaakt, waaronder Marilyn...ze hadden gezellig Surinaamse liedjes gezongen tot laat in de nacht, waar een aantal andere gasten minder blij mee waren...Er was namelijk ook een groep naar het Kasikasima gebergte geweest en sinds dien was de band tussen de beide groepen niet echt meer oke... Nou ja, onze groep was in ieder geval erg gezellig!

De volgende ochtend was ik weer op tijd op, want ik wilde graag aan de waterkant zitten om het bos aan de overkant wakker te horen worden. Ik werd meteen getrakteerd op twee overvliegende ara’s, echt prachtig! Het is zo mooi om de vogels wakker te horen worden! Na een half uurtje luisteren toch maar weer op weg naar het ontbijt, want we zouden naar een stroomversnelling gaan op ongeveer 1-1,5 uur varen vanaf het dorp. Er zou dan ook een lokale gids geregeld worden, zodat ik met nog een paar anderen een mooie wandeling kon maken. Helaas was het zondag en zaten alle potentiele gidsen dus in de kerk tot 12.00 en zo lang konden we niet wachten... Jammer maar helaas, dan maar het gewone programma(
Na een tijdje varen en een aantal Sula’s af zagen we ineens een boskonijn zwemmen in de rivier, echt grappig! Hij had trouwens geluk dat wij westerlingen van die natuurfreaks zijn en niets willen doden ( eten is geen probleem over het algemeen)... Ik denk dat wanneer de gidsen hem alleen waren tegen gekomen dat hij dan gevangen was, maar nu kon hij dus vrij doorzwemmen nadat we natuurlijk even een foto rondje hadden gemaakt. Op dat soort momenten mis je toch wel een tele lens hoor! Na nog een tijdje varen kwamen we bij de bestemming, een plaats waar de rivier ongeveer 2 meter verval had in een lengte van ongeveer 10 meter, dus dat is pittig! De gids twijfelde, maar uiteindelijk zijn de mannen met de boot van de stroomversnelling afgegaan, terwijl de vrouwen aan het wachten waren totdat we ze van de andere kant weer op zouden halen. Echt gaaf hoor, die stroomversnelling af! We moesten er natuurlijk ook weer terug op aan het einde van de dag, maar naar beneden was in ieder geval al erg gaaf! Wel een paar 100 liter water in de boot, maar niet gezonken! Alles uitladen, hozen en de dames halen! We verbleven daar op een heerlijk strandje met een paar hutjes, met uitzicht op de stroomversnelling. Meteen werd de barbeque aangestoken en even later hadden we lekker gebarbequede kip! Ondertussen gingen we met kleine hengeltjes vissen op kleine visjes, waarmee we dan later piranha’s zouden gaan vangen.... Echt heel erg moeilijk trouwens, want je vist met een maiskorreltje dat ze er in no time afhebben, en je hebt geen dobber ofzo.... De gids had gelukkig wel wat gevangen, want ik heb geloof ik op een half blikje mais één visje gevangen.... Maar wel leuk natuurlijk!
Na het vissen even naar een eilandje verderop gezwommen, heerlijk! Gewoon lekker in de weer zijn terwijl het mooi weer is! Later gingen een aantal mensen in de sula’s liggen, terwijl ik met een andere man ging vissen met de bootsman. Dat doen ze dus met een rolletje touw, loodje eraan en een haak een laten zakken op de bodem. Dan gewoon voelen met je hand en wanneer je iets voelt knagen aantrekken. Heel simpel toch??? Nou ja, na een uurtje had de bootsman er drie en wij tweeen niets.... Verschil moet er zijn toch? Het is wel mooi om te zien dat die mensen dus binnen een uurtje een dagmaal vis kunnen vangen, dat hoef je in Nederland niet te proberen denk ik....
Na het vissen nog even snel naar het eilandje heen en weer zwemmen, want we gingen alweer weg! Heerlijk weer even, alleen het gaat je niet in de koude kleren zitten en we moesten natuurlijk daarna de boot tegen de sula op duwen.... Eerst even de vrouwen en de bagage afgezet en toen proberen.... Zo’n boot die we hadden weegt ongeveer 2000 kilo, dus het is zaak om hem te laten drijven.... We kwamen er achter dat het al moeilijk genoeg is om zelf te blijven staan in de stroomversnelling! Iedereen is wel een keertje onderuit gegaan, maar gelukkig waren er altijd voldoende handen in de buurt om je overeind te helpen. De stroming is zo sterk dat je zelf net voldoende kracht hebt om je vast te houden, maar niet meer om ook nog omhoog te komen, echt ongelooflijk!

Na een half uurtje trekken en pielen kwamen we niet echt verder, en zijn we naar een andere plaats gegaan om het te proberen....Aanvankelijk ging het erg goed en al snel was de boot helemaal op de sula.... Iedereen werd enthousiast en we dachten: het gaat lukken! Toen kwam er alleen een grote drempel onderwater waar we tegenaan kwamen. Er waren drie geultjes, maar geen van de drie was diep genoeg om de boot daar drijvende te houden. Er zat dus niets anders op dan 2000 kg boot proberen over een steen te schuren... We hebben echt van alles geprobeerd, hefbomen, tillen, duwen, trekken, ander geultje, maar de boot kwam geen mm verder.... Das dus best irritant, want we hadden nog wel een kleine boot, maar daar paste niet iedereen in.... Op een gegeven moment begon iedereen te beseffen dat we gestrand waren daar.... Gelukkig pakte de meeste mensen het goed op, alleen Marilyn werd er niet echt vrolijk van geloof ik....

Nadat we de boot maar weer terug hadden geduwd werd de koelbox open getrokken en wat bleek??? Er was nog ruim voldoende bier! Verder hadden we nog een watermeloen en wat koekjes, dus we hebben even lekker gegeten en gedronken! Inmiddels was het al wel donker geworden en de bootsman had even hout gehaald met de boot, zodat we een signaalvuurtje konden maken. Iedereen is gewoon lekker gaan liggen op de nog warme rotsen en de maan zorgde voor voldoende licht. Er was namelijk maar 1 iemand met een zaklamp mee, dus daar moesten we zuinig op zijn. De tijd verstreek en de sterrehemel werd mooier en mooier.... Bij de helft van de groep verdween het moreel een beetje, maar ik maakte me geen enkele zorgen, ze kwamen toch wel zoeken naar ons! Uiteindelijk zagen we rond 21.00 eindelijk een zaklampje op de rivier en daar waren de de mensen uit het dorp met een kleine boot.
Deze mensen wilden toch weer met goede moed proberen om de boot naar boven te krijgen, maar daar paste ik even voor. Mijn spieren deden pijn en jezelf twee uur in een snel stromende stroomversnelling staande houden gaat je ook niet in de koude kleren zitten.... Verder had ik niet echt hoop in de goede afloop, dus ik heb de hulp aan andere vrijwilligers over gelaten. Na een half uurtje klooien lukte het (uiteraard) bij hen ook niet. Dan maar onze kleinere boot omhoog zeulen en dan alles verdelen. De kleine boot ging gelukkig erg snel omhoog, dus binnen een half uurtje konden we gaan. Echt een prachtige sterrehemel, ik heb de melkweg nog nooit zo helder gezien, prachtig! Het was alleen een beetje een nadeel dat onze boot lek was en er moest dus continu behoorlijk gehoosd worden, en ik had het geluk bij de voorste hoosplaats te zitten, dus dat was twee uur hozen... Trouwens echt knap van die bootsman hoor, in het donker twee uur de rivier opvaren, met alleen af en toe even een blik met de zaklamp op de oever om te kijken waar we waren... Ongelooflijk, we zijn met nog minder moeite dan overdag helemaal omhoog gekomen! De dames hadden iets minder geluk, doordat ze vast kwamen te zitten en een golf water de boot in kregen. Gelukkig uiteindelijk alle camera’s nog heel en alleen een nat pak. Bij terugkomst dan eindelijk de avondmaaltijd, inmiddels dus om 23.45 uur.... Wat een avontuur! Echt een prachtige dag gehad, dat vergoedde het ontbreken van een wandeling ruimschoots! Na het eten snel naar bed, maar de Surinamers van de groep dachten er weer anders over en zijn tot 6 uur ’s morgens blijven praten! Wat een uithoudingsvermogen! Ik heb echt heerlijk geslapen, mede doordat ik een beetje verbrand ben, natuurlijk zo rozig als maar kan! Vanmorgen weer lekker relaxed wakker geworden en naar het ontbijt gegaan. Natuurlijk niet echt honger, want pas nog gegeten toch???? Na het eten de rommel uit de hutjes opruimen en de bar rekening betalen.... Daarna nog even een dorpswandeling langs de school en het vliegveld. Dat vliegveld is dus vernoemd naar een van de twee piloten die in de jaren 60 zijn omgekomen door een crash daar in de buurt. Ze kregen motorpech en hebben toen geprobeerd te landen op de rivier, de airstrip was toen nl nog niet. Ze zijn daar te pletter geslagen en sommige onderdelen zijn nog in de rivier te vinden. Verder even weer afscheid genomen van het dorpshoofd en wat peperwater met cassavebrood en kassiri, cassave bier gekregen. Op de terugweg langs de souvenir winkel en toen weer terug naar Paramaribo.... Zit het er weer op.... De terugvlucht was weer in het zelfde soort vliegtuig en ik heb weer genoten van het uitzicht tijdens de vlucht. Alleen langs de rivier wat dorpjes en verder alleen maar woud, echt prachtig om te zien!