de tweede mail
Door: Bouke
18 Januari 2005 | Suriname, Paramaribo
Lieve Allemaal,
Weer een berichtje uit het zonnige Suriname. We zijn nu 4 dagen in Suriname, voor ons idée al weken. De eerste dag was behoorlijk wennen. Er werd veel nagestaard en wij waren een van de weinige blanken ofwel “Bakra’s” genoemd. Mannen sisten Laura achterna, dit blijkt echter wel heel gewoon. Maar een lichte cultuurschok hadden we toch wel… J Bijna iedereen om ons heen is gekleurd.
We waren ontzettend moe en uitgeteld de eerste dag, maar al gauw merk je dat je het relaxte sfeertje overneemt en rustiger wordt. Er wordt niet meer over thuis gepiekerd, we leven lekker bij de dag en bekijken wat we willen doen. Aan het einde van de eerste dag stapte we een klein boekingskantoortje binnen. Hier ontmoette we Marilyn een Surinaamse die daar werkt. We raakten aan de praat en zaten er zo 1,5 uur te kletsen. We wilden graag tips mbt trips etc. We waren een beetje op de kaart aan het turen en Nieuw Nickeri leek ons wel leuk. Gewoon omdat het ver was en een leuke naam had… J Wat bleek, Marilyn heeft daar een paar jaar gewoont en een groot deel van haar familie woont daar ook. Haar schoonzus had 5 januari een zoontje gekregen en ze moest eigelijk op bezoek… Heel spontaan vroeg ze of we zin hadden om mee te gaan. Dat leek ons natuurlijk een gezellig idée.
Zaterdag ochtend om 4 uur ging de wekker, om 5 uur hadden we bij de bushalte afgesproken met Marilyn. Hoe langer je in het donker reist hoe beter was haar motto. Daarna wordt het broeierig en benauwd in de bussen. “De Ware Tijd” een dagblad van hier moest voor negenen in Nickeri zijn. Een klein busje bracht die krant weg en nam ons mee samen met nog wat toeristen. Dan is het gewoon verstand om nul en zitten en relaxen, 3 uur later kwamen we aan. De weg was her en der een beetje hobbelig, maar dat maakte de chauffeur niet uit. Hij had een lekker tempo te pakken.
Onze komst in Nickeri was dus lekker op tijd. We hadden het idée dat de halve dag al om was, maar we hadden nog zeeen van tijd!! Als eerst bracht Marilyn ons naar haar tante. Zo kwamen we in huis waar je normaal niet zo gauw in terecht komt. Een houten huis met 2 verdiepingen. Overal gaan de schoenen uit als je ergens binnen gaat. De banken in de woonkamer hadden allerlei scheuren etc. niet alles oogt even schoon zeg maar… Na wat geklets werd het tijd dat we gingen bekijken waar we konden verblijven de nacht. Er werd wat gebeld en er was een paar straten verder een appartementje waar we konden verblijven. Daar spullen gedumd en op naar de markt. Dat was ook een hele beleving. Prachtig fruit allemaal netjes gerangschikt, allerlei groenten en fuit die we niet kenden…. Mooi om te zien hoe zelfs de sinaasappelen netjes worden opgestapeld, dat is toch een kunst apart. Ondertussen kenden Marilyn en haar tante Pearl een hoop mensen waar we dan steeds aan voorgesteld werden. Nickeri heeft toch echt 40.000 inwoners!! Waar haalden ze al die bekenden toch vandaan!!! En natuurlijk hadden we geluk, we kwamen de vroedvrouw van daar ook tegen. Dus even kort staan kletsen en afgesproken voor de volgende dag.
In Nickeri heb je niet zoals in Paramaribo handige busverbindingen maar je doet alles te voet. We hebben zo heel wat meters afgelegt. En wat opvalt is dat je toch wel gauw je tempo vanuit NL laat varen om je aan te passen aan het rustige tempo hier. Als je zo gaat rennen en vliegen wordt het echt veel te warm…. Van de markt weg en op kraambezoek bij de pasbevallen schoonzus. Laura moest natuurlijk allerlei adviezen geven, en vertellen wat ze nou toch met dat “enge” navelstompje aan moesten. Interessant om te horen hoe het hier allemaal gaat. Kraamzorg zoals wij dat kennen is hier dus niet. De familie helpt elkaar. Veel baby foto’s gemaakt en gefilmd en daarna weer op pad naar …. tja waarheen? dat wisten wij ook niet meer. Wij volgenden Marilyn en als ze bekenden tegen kwam stopten we… Zo kwamen we weer iemand tegen waar we echt moesten binnen komen en even wat drinken. Zo vreselijk gastvrij en hartelijk zijn de mensen hier, dat is echt heerlijk.
Ondertussen was het 14:00 en hadden we wel eens honger, Bouke aan de Bami ik aan een typisch Surinaams gerecht met groenten en pindasaus. De pindasaus ruikt precies zo, maar is alleen wat pittiger…. Dat hadden ze me even vergeten te vertellen. Maar even goed een zalig gerecht! Even Siesta en daarna nog veel meer bezoekjes… en zo was het 2 uur ‘s nachts. Marilyn heeft ongeloofelijk veel verteld over haar land en de gewoonten. Het was ontzettend boeiend omdat allemaal te horen. 1 ding is zeker, wij hebben het echt ongeloofelijk luxe in NL. Je weet het wel, maar door hier te zijn besef je het weer zo goed!
Vandaag zijn we nog voordat we terug naar Paramaribo gingen naar de vroedvrouw daar gegaan. Wat leuk om te zien waar zij werkte. Ze deed bevallingen aan huis en deed ook bevallingen thuis bij de mensen als ze dit wilden. Dan had ze 1 koffer bij zich met spullen. Zuurstof had ze niet... Ik heb er zelf 3 als ik bij de mensen langs ga.... Interessant om allemaal te horen.
Daarna terug gekomen met de bus. We zullen zo de nodige voorbereidingen gaan treffen voor onze trip van morgen. We gaan naar het Nassaugebergte voor 6 dagen. Daar zal het mailen wel niet lukken. Maar na die tijd gaan jullie het allemaal uitgebreid horen!
Heel veel liefs en groeten van Bouke en Laura
Weer een berichtje uit het zonnige Suriname. We zijn nu 4 dagen in Suriname, voor ons idée al weken. De eerste dag was behoorlijk wennen. Er werd veel nagestaard en wij waren een van de weinige blanken ofwel “Bakra’s” genoemd. Mannen sisten Laura achterna, dit blijkt echter wel heel gewoon. Maar een lichte cultuurschok hadden we toch wel… J Bijna iedereen om ons heen is gekleurd.
We waren ontzettend moe en uitgeteld de eerste dag, maar al gauw merk je dat je het relaxte sfeertje overneemt en rustiger wordt. Er wordt niet meer over thuis gepiekerd, we leven lekker bij de dag en bekijken wat we willen doen. Aan het einde van de eerste dag stapte we een klein boekingskantoortje binnen. Hier ontmoette we Marilyn een Surinaamse die daar werkt. We raakten aan de praat en zaten er zo 1,5 uur te kletsen. We wilden graag tips mbt trips etc. We waren een beetje op de kaart aan het turen en Nieuw Nickeri leek ons wel leuk. Gewoon omdat het ver was en een leuke naam had… J Wat bleek, Marilyn heeft daar een paar jaar gewoont en een groot deel van haar familie woont daar ook. Haar schoonzus had 5 januari een zoontje gekregen en ze moest eigelijk op bezoek… Heel spontaan vroeg ze of we zin hadden om mee te gaan. Dat leek ons natuurlijk een gezellig idée.
Zaterdag ochtend om 4 uur ging de wekker, om 5 uur hadden we bij de bushalte afgesproken met Marilyn. Hoe langer je in het donker reist hoe beter was haar motto. Daarna wordt het broeierig en benauwd in de bussen. “De Ware Tijd” een dagblad van hier moest voor negenen in Nickeri zijn. Een klein busje bracht die krant weg en nam ons mee samen met nog wat toeristen. Dan is het gewoon verstand om nul en zitten en relaxen, 3 uur later kwamen we aan. De weg was her en der een beetje hobbelig, maar dat maakte de chauffeur niet uit. Hij had een lekker tempo te pakken.
Onze komst in Nickeri was dus lekker op tijd. We hadden het idée dat de halve dag al om was, maar we hadden nog zeeen van tijd!! Als eerst bracht Marilyn ons naar haar tante. Zo kwamen we in huis waar je normaal niet zo gauw in terecht komt. Een houten huis met 2 verdiepingen. Overal gaan de schoenen uit als je ergens binnen gaat. De banken in de woonkamer hadden allerlei scheuren etc. niet alles oogt even schoon zeg maar… Na wat geklets werd het tijd dat we gingen bekijken waar we konden verblijven de nacht. Er werd wat gebeld en er was een paar straten verder een appartementje waar we konden verblijven. Daar spullen gedumd en op naar de markt. Dat was ook een hele beleving. Prachtig fruit allemaal netjes gerangschikt, allerlei groenten en fuit die we niet kenden…. Mooi om te zien hoe zelfs de sinaasappelen netjes worden opgestapeld, dat is toch een kunst apart. Ondertussen kenden Marilyn en haar tante Pearl een hoop mensen waar we dan steeds aan voorgesteld werden. Nickeri heeft toch echt 40.000 inwoners!! Waar haalden ze al die bekenden toch vandaan!!! En natuurlijk hadden we geluk, we kwamen de vroedvrouw van daar ook tegen. Dus even kort staan kletsen en afgesproken voor de volgende dag.
In Nickeri heb je niet zoals in Paramaribo handige busverbindingen maar je doet alles te voet. We hebben zo heel wat meters afgelegt. En wat opvalt is dat je toch wel gauw je tempo vanuit NL laat varen om je aan te passen aan het rustige tempo hier. Als je zo gaat rennen en vliegen wordt het echt veel te warm…. Van de markt weg en op kraambezoek bij de pasbevallen schoonzus. Laura moest natuurlijk allerlei adviezen geven, en vertellen wat ze nou toch met dat “enge” navelstompje aan moesten. Interessant om te horen hoe het hier allemaal gaat. Kraamzorg zoals wij dat kennen is hier dus niet. De familie helpt elkaar. Veel baby foto’s gemaakt en gefilmd en daarna weer op pad naar …. tja waarheen? dat wisten wij ook niet meer. Wij volgenden Marilyn en als ze bekenden tegen kwam stopten we… Zo kwamen we weer iemand tegen waar we echt moesten binnen komen en even wat drinken. Zo vreselijk gastvrij en hartelijk zijn de mensen hier, dat is echt heerlijk.
Ondertussen was het 14:00 en hadden we wel eens honger, Bouke aan de Bami ik aan een typisch Surinaams gerecht met groenten en pindasaus. De pindasaus ruikt precies zo, maar is alleen wat pittiger…. Dat hadden ze me even vergeten te vertellen. Maar even goed een zalig gerecht! Even Siesta en daarna nog veel meer bezoekjes… en zo was het 2 uur ‘s nachts. Marilyn heeft ongeloofelijk veel verteld over haar land en de gewoonten. Het was ontzettend boeiend omdat allemaal te horen. 1 ding is zeker, wij hebben het echt ongeloofelijk luxe in NL. Je weet het wel, maar door hier te zijn besef je het weer zo goed!
Vandaag zijn we nog voordat we terug naar Paramaribo gingen naar de vroedvrouw daar gegaan. Wat leuk om te zien waar zij werkte. Ze deed bevallingen aan huis en deed ook bevallingen thuis bij de mensen als ze dit wilden. Dan had ze 1 koffer bij zich met spullen. Zuurstof had ze niet... Ik heb er zelf 3 als ik bij de mensen langs ga.... Interessant om allemaal te horen.
Daarna terug gekomen met de bus. We zullen zo de nodige voorbereidingen gaan treffen voor onze trip van morgen. We gaan naar het Nassaugebergte voor 6 dagen. Daar zal het mailen wel niet lukken. Maar na die tijd gaan jullie het allemaal uitgebreid horen!
Heel veel liefs en groeten van Bouke en Laura
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
