laatste gezamelijke mail

Hoi allemaal,

Na een enerverende week is hier dan eindelijk de laatste mail van wat we allemaal gedaan hebben hier in Suriname. Laura is inmiddels alweer in Nederland, dus de taak van het mailen heb ik op me genomen. Eens even kijken, ik denk dat we waren gebleven bij onze week waar we niet heel veel gedaan hadden...

Vorige week vrijdag ( dus niet afgelopen, maar die daarvoor) hadden we een afscheidsfeestje van de meiden die we op het Nassaugebergte hadden leren kennen. Ze woonden daar met een man of zeven in een heel groot en mooi huis. Het feestje was op het dakterras en er was ruimte genoeg, dan kan je je indenken hoe groot dat terras was. Voor Bouke was dit een goede gelegenheid om meer stagiaires te leren kennen, maar bijna iedereen op dat feestje vertrok zelf ook binnen een paar weken. Uiteindelijk zijn we rond een uur of een naar huisvertrokken, want de volgende dag stond Galibi op het programma.

Galibi is een plaats aan het uiterste noord oosten van Suriname en bestaat eigenlijk uit twee indianen dorpen. Verder staat het bekend om de zeeschildpadden die daar hun eitjes leggen. Het legseizoen begint eigenlijk pas half februari, maar we wilden toch proberen of we er eentje konden zien.... Na een hobbelige weg kwamen we rond 13.00 aan in Albina, vanwaar we moesten varen naar Galibi. We waren met een groep van 10 personen, en er was gek genoeg eigenlijk heel weinig sfeer in de groep. Eenmaal in de boot begon het alternatieve programma, dat bestond uit een bezoekje aan St. Laurent de Papillion, een plaatsje in Frans Guyana. Echt grappig om te zien dat alles aan de overkant van de rivier zoveel schoner en netter is dan in Suriname. De autos hebben daar gewoon franse kentekens en je betaald er in Euros. We hebben een bezoekje gebracht aan de markt daar, maar bijna niemand had euros bij zich, dus veel inkopen konden er niet gedaan worden. De mensen daar waren wel een stuk minder vriendelijk dan in Suriname...Misschien dat dat gelijk opgaat met welvaart??? Inmiddels begonnen we toch al aardig honger te krijgen, maar we zouden pas eten krijgen wanneer we op Galibi waren aangekomen, wat nog 1,5 uur varen was... Het begon onderweg ook nog te gieten, maar gelukkig had de boot een groot dekzeil wat we dan zo boven ons hoofd konden houden. Het was echter niet helemaal nieuw meer, dus Laura en ik waren blij dat we ook nog onze poncho aan hadden...Na een tijdje was de bui over, maar toen werden we nat door het gespat van de golven tegen de boot. We voeren op de rivier, maar omdat we dicht bij zee waren, waren de golven best wel hoog. Uiteindelijk kwamen we dan aan op Galibi, een mooi zandstrand met palmbomen, bootjes en vrieskisten op de kant. Wij waren natuurlijk blij dat we er waren, maar toen we aan land kwamen veranderde dat wel even. Iedereen werd meteen aangevallen door grote hordes zwarte steekmuggen... We hebben er allemaal minstens 10 p.p. doodgeslagen, maar de toon was wel gezet, echt heel aggressieve muggen zeg! Na een korte introductie over de plaats kon er dan eindelijk gegeten worden! Hmmm, toch wel weer lekker hoor! Na het eten was de tijd vrij te besteden, alleen was er niet veel te doen. Door de muggen en het slechte weer wilde je niet op het strand liggen en het dorp in lopen mocht ook maar een beperkte afstand. Toch hebben we een oude man gezien die bezig was riet te snijden om mee te vlechten, dat was wel interessant om te zien. s Avonds bij het kampvuur bleven de muggen gelukkig op afstand. Bij het avondeten zouden we eigenlijk verhalen over de schildpadden te horen krijgen, maar de gids was nergens te bekennen...Na even zoeken bleek dat hij al sinds de aankomst bezig was een motorpomp te repareren. Dat wilde dus niet echt lukken en hij werd er niet echt vrolijk van...Na een kleine inspectie zag Bouke hoe het wél in elkaar moest en een kwartiertje later draaide de pomp weer. Nadat de gids ook gegeten had kwamen dan eindelijk de verhalen over de zeeschildpadden. De vrouwtjes komen vanaf hun 19e jaar om de twee jaar eieren leggen op het strand waar ze geboren zijn. In die twee jaar leggen ze een route af die ze helemaal tot aan de kust van Afrika brengt, echt ongelooflijk! Ze graven voor het leggen een kuil van ongeveer 80 cm diep. De diepte is erg belangrijk, want de temperatuur van het zand bepaald het geslacht van de baby schildpadjes. Hoe warmer, dus te meer vrouwtjes. Rond 23.00 kregen we te horen dat het nog steeds eb was....Vreemd dat ze hier blijkbaar niet schijnen te bergijpen hoe dat werkt met eb en vloed en de tijd enzo....Nou ja, we gingen dus voorlopig niet, dus toen zijn we maar even naar bed gegaan, want we waren toch wel moe van de hele dag reizen en luieren. Om een uur of één was het dan zo ver, de boot lag weer in het water en we konden gaan. Er waren nog maar heel weinig schildpadden gespot, dus we zouden erg geluk hebben als we er eentje zagen. Na een half uurtje varen waren we bij het legstrand en weldra zag de gids een spoor het strand oplopen. We zijn daar toen aangemeerd en de gids is gaan kijken. We hadden echt geluk, want een vrouwtje was net begonnen te graven. Nog een kwartiertje geduld en we zouden het leggen kunnen gaan bekijken. Na ongeveer 10 minuten riep hij ons dat we snel moesten komen, want de schildpad had een plek uitgekozen met veel wortels onder het zond, dus ze kon niet diep genoeg graven, en ging weer terug richting zee. Wij zijn er toen snel heen gegaan en konden zien hoe dat prachtige beest zich omkeerde en richting de zee bewoog, echt heel erg mooi. Het was een vrouwtje van ongeveer 1,25 meter lang en plus minus 70 jaar oud, echt ongelooflijk! Wat een prachtig beest. Nadat ze snel in zee vertrokken was gingen wij ook weer terug, want inmiddels was het al half drie....

Na een kort nachtje hadden we s ochtends om half negen weer ontbijt met een daaropvolgende wandeling door het dorp. Galibi is van oudsher een indianen dorp, maar daar is nu weinig meer van te zien. Voor ons zag het er uit als een gewoon Marron dorpje, zoals we die al vaker gezien hadden....Niet echt heel interessant dus. Gelukkig nog wel even gezwommen in de rivier, echt heerlijk! Even lekker afspoelen voordat we gingen. Na weer een hobbelige terugweg naar Paramaribo werden we netjes een half blok van de dichtsbijzijnde pinautomaat afgezet....Ze waren dus te beroerd om ons er even heen te brengen... De tour was echt de slechts georganiseerde die wij ooit hebben meegemaakt en we waren niet de enige die dat vonden.....

Nou ja, de volgende morgen weer vroeg op, want we hadden een afspraak met dhr Kanhai in Nieuw Nickerie, want hij zou ons naar Bigipan brengen en daar met ons overnachten. Bigipan is een groot brak moeras gebied, waardoor er veel bijzondere dieren voorkomen zoals kaaimannen en rode ibissen. s Morgens om half zes vertrok de krantenbus naar Nickerie en wij hadden gelukkig een plaatsje daarin. Aangekomen bij de markt even groente enzo gekocht voor die twee dagen, want wij zouden voor het eten zorgen en dhr Kanhai voor vis. Toen we klaar waren wilden we hem bellen, maar het surinaamse mobiele netwerk lag er weer uit... Das wel vaker wanneer je het echt nodig hebt. Gelukkig kon Laura nog wel bellen en hij zou ons op komen halen. Even later was hij er ook...... Op de brommen! Echt grappig, dat verwacht je niet! Nou ja, wij moesten dus maar even met de taxi de buitenboordmotor halen en nog even ergens potten en pannen oppikken. Na een tijdje te hebben rondgetourd door Nickerie waren we dan eindelijk bij de boot. Hmmm, de boot lag boven aan een modderige rievierover, en het water was wel twee meter lager.... Het bleek dus eb te zijn, weer een lekkere timing van ons. Maar geen nood, tot aan je knieen in de klei en trekken maar! Na een half uurtje stoeien lag de boot eindelijk in het water en konden we vertrekken. Nog even een laatste check of de geleende buitenboord motor het ook echt deed...Ja, oké vertrekken maar! Na een minuut of 5 varen stopte echter de motor er weer mee en moesten we terug naar de kant peddelen om de motor te fixen... Gelukkig hing er een ijzerdraadje in een boomwortel waarmee we weer gered waren, echt alles kan je in de natuur vinden! Nu dus eindelijk op weg..Hoewel, er ging een speedboot voorbij die het flesje zonnebrand uit Laura's hand sloeg, dus weer even een rondje terug en toen eindelijk op weg. Om in Bigipan te komen moesten we een dijkje over, die ervoor zorgt dat het gebied niet aan eb en vloed onderhevig is. Door het lage water was er echter maar een stroompje van 30 cm breed en dus moesten alle spullen uit de boot en de gids moest de boot duwen tot aan de boothelling waar we de boot naar de andere kant van het dijkje konden sjouwen. Na een behoorlijke trekpartij was de boot aan de andere kant en we voeren door een kanaaltje naar het grote meer, oftewel Bigipan. Daar langs dat kanaaltje zaten heel veel vogels, witte reigers, woodpeckers, Annies en ook nog kaaimannen. Die worden hier gelukkig niet zo groot, ongeveer 1,25 meter maar. Onderweg kwamen er twee boten met vissers tegemoet en als jachtopziener moet je natuurlijk kijken of ze geen illegale beesten meenemen.... Meteen even een maaltje vissen in beslag genomen en we konden weer verder....Ik wist niet dat hij dit met vis vangen bedoelde.....:) Na een tijdje kwamen we op het meer waar midden in een zestal hutjes staan. In de eerste gingen wij overnachten, echt apart hoor! Dhr Kanhai ging een vuurtje maken en de rijst opzetten, terwijl wij de vissen even schoon moesten maken. Wel leuk hoor, maar we hadden geen idee hoe hij het wilde hebben en hbij was niet zo'n prater, dus we deden maar wat. Toen we bijna klaar waren kwam hij even helpen en met 2 minuten had hij ze allemaal helemaal panklaar gemaakt....We konden wel zien dat hij het vaker gedaan had....:) Na een uurtje koken konden we gaan eten, echt heerlijk! Lekkere gefrituurde vis, die eerst lekker in een marinade had staan trekken! Hmmm, wat lekker! Na het eten ( in inmiddels was het al 4 uur) gingen we maar op weg om de omgeving van het meer te verkennen en misschien nog wat rode ibissen te zien. Echt een supermooie omgeving daar zeg! Zo stil en zo ongerept, echt een unieke plaats! We hebben toen allerlei springende vissen gezien en veel witte reigers, visarenden en ook veel jong rode ibissen, die nog zwart waren. Echt een prachtig gezicht hoe die visarenden duiken om een vis uit het water te scheppen! Wat een unieke plaats! Tegen de schemering toch maar weer terug, want de motor was nog niet echt top... Daar aangekomen nog veel mooie foto's gemaakt en zowaar lekker gepraat met dhr Kanhai. Echt een prachtige zonsondergang gezien en ook volle maan bij helder weer, echt uniek! Lekker geslapen in onze nieuwe 2 persoons hangmatten om de volgende ochtend weer op zoek te gaan naar rode ibissen. Weer een prachtig kanaatje ingegaan en veel mooie dingen gezien. Op een gegeven moment stopte de motor er alleen weer mee en hij leek ook niet van plan weer aan te gaan, dus Laura ging peddelen terwijl dhr Kanhai aan de motor ging prutsen.... We dachten: dat wordt 5 uur voordat we terug zijn... Maar gelukkig, na een half uurtje ging de motor toch weer aan. Het was toen echter wel te laat om nog rond te kijken, want we hadden met de taxi chauffeur om 10 uur bij de aanlegplaats afgesproken.... Op de terugweg hebben we weer heel erg veel kaaimannen gezien en ook weer vel witte reigers en woodpeckers, echt heel erg mooi daar! Het water was nu gelukkig wat hoger, dus met een kleine inspanning waren we weer in de rivier. Alleen het water was nog steeds laag, dus nu moesten we weer in de bagger uitstappen om de boot omhoog te sjouwen.... Wel grappig hoor! Uiteindelijk is alles wel weer voor elkaar gekomen en werden we afgezet bij de centrale markt, waar de bussen richting Paramaribo vertrekken. Deze bussen vertrekken wanneer ze vol zijn, dus ze hebben geen dienstregeling. Er stond een bus met een paar mensen erin, dus we dachten: We hebben de tijd, eerst nog even naar de wc en over de markt lopen enzo en dan gaan we er wel in zitten....Helaas vertrok de bus terwijl we net op de markt liepen, dus dat was flink balen, want je hebt wee 30 personen nodig voordat er een andere bus gaat en dat kan zo een paar uur duren.... Nou ja, wachten dan maar...Alleen ging om 1 uur de staatsbus, een grote touringcar die wel volgens dienstregeling rijd....Het was nu 11 uur, dus we dachten bekijk het, die andere bussen gaan veel eerder....Uiteindelijk wad het half 1 en onze bus raakte niet echt voller. Wij dus toch maar kaartjes gekocht voor de staatsbus...Gelukkig de laatste 2 kaartjes, dus in ieder geval om 1 uur weg! Om 7 uur waren we dan eindelijk weer thuis in Paramaribo, toen we een smsje van Marilyn kregen, dat er de volgende ochtend een tour naar Brownsberg ging. Wij wilden daar graag heen, maar we hadden ons al onder voorbehoud bij een ander reisbureau op de lijst laten zetten. Na heel wat heen en weer gebel konden we dus de volgende dag voor 2 dagen naar de Brownsberg.... Dus weer de tassen ompakken en de weinige schone kleding die we nog hadden meenemen. s Morgens weer in de auto voor een 3 uur durende rit naar Brownsberg, samen met een rare Duitser, die gelukkig maar 1 dag ging. Daar aangekomen hebben we genoten van het uitzicht op het stuwmeer, echt heel erg mooi! De eerste wandeling gemaakt naar de Leo vallen, waar we meteen veel kikkers en een slang hadden gezien, en danook meteen de erg giftige Labaria, of lanspuntslang... Gelukkig ging hij er gewoon rustig vandoor toen wij aankwamen. Na deze wandeling lekker gegeten in het restaurant, waar we een Nederlandse stagiaire hadden ontmoet die daar elke dag de dieren telt die hij tegenkomt op de wandelpaden, om onderzoek te doen naar de effecten van illegaal jagen. Hij nam ons s middags weer mee naar andere watervallen, alleen regende het zo hard dat we geen enkel dier hebben gezien. Wel weer lekker gewandeld en veel mooie natuur gezien. Inmiddels was onze Duitse vriend weer vertrokken, samen met de gids en was onze nieuwe gids aangekomen met een moeder en zoon die hier op vakantie waren. Aardige mensen, die weer van Jaw Jaw kwamen waar ze met de meisjes die wij op het Nassau gebergte hadden leren kennen zaten. Grappig hoe klein dat wereldje eigenlijk is. Doordat het zulk slecht weer was had onze gids Robin een huisje kunnen regelen, dat in 1970 ofzo gebouwd was voor prinses Juliana. Dat was maar goed ook, want het was echt enorm vochtig en dan ga je in een hangmat echt niet lekker slapen! Na het avondeten heeft Laura nog een nachtwandeling met de gids gemaakt. Eigenlijk mocht dat helemaal niet van de onderzoekers, maar de beheerder vond het goed en die was de baas. Laura kreeg nog een sterke hoofdlamp te leen en ze hebben veel kikkers gezien, waaronder een boomkikker, echt een onvergetelijke ervaring. Toen we lagen te slapen hoorden we midden in de nacht ineens een enorm hard geluid dichtbij, alsof er een straaljager opstijgt ofzo....Dat waren dus brulapen die op 5 minuten van ons huisje aan het brullen waren, wat een apart geluid zeg! Laura had alleen de pech dat ze er doorheen geslapen was... Vreemd, normaal kan je Bouke niet wakker krijgen en Laura slaapt normaal licht, maar hier dus niet blijkbaar...:) We zouden de volgende morgen om half acht gaan lopen, omdat je net na de zonsopkomst de meeste kans hebt om apen te zien. Dan gaan ze namelijk op zoek naar eten en trekken ze rond. Het had alleen de hele nacht geregend en s morgens regnde het ook nog hard.... Rustig ontbijten en afwachten dan maar. Om een uurtje of half tien zijn we toch maar vertrokken naar de Wittie kreek, een wandeling van 2,5 uur heen en 2 uur terug. In het begin regende het nog stevig en hebben we weer een aantal giftige kikkers en salamanders gezien, maar geen apen natuurlijk. Gelukkig stopte de regen na een uurtje lopen en je hoorde meteen dat het woud begon te ontwaken...Echt mooi om te horen, meteen veel meer vogels en hier en daar brullende brulapen in de verte... Na een tijdje hoorde we ineens veel water uit een boom druppelen en we keken omhoog...Ja hoor een aapje! Na even gekeken te hebben wist Robin wat het was: Een roodhand tamarin, oftewel een yellowfeet tamarin....Wie dat ooit vertaald heeft????? Echt leuk om te zien zo'n klein aapje een beetje over de stammen en takken te lopen...Toen hij ons echt in de gaten kreeg was hij snel weg... Tot aan de kreek weinig beesten gezien, maar Robin vermaakte ons wel met zijn eindeloze kennis van planten en bomen. Bijan alles in het woud kan je wel gebruiken. Er zijn bijvoorbeeld telefoonbomen, met holle wortels, zodat als je tegen een wortel mept, dit een geluid geeft wat kilometers ver draagt. Dit gebruiken de inlanders wanneer ze hulp nodig hebben ofzo. Door de code die ze slaan weten ze in het dorp wat er dan gaande is. Verder heb je nog een boom die ze gebruiken om peddels uit te snijden, bomen waar je anti malaria thee uit kan maken, bloedstelpende bomen, verdovende bomen etc,etc, echt leuk om te horen allemaal! Bij de kreek aangekomen was het eigenlijk best lekker weer en we hebben er heerlijk gezwommen in zo'n mooi watertje daar! Ook lekker weer even de flessen gevuld in het stroompje met heerlijk zuiver bronwater! Robin hoopte dat we op de terugweg meer dieren zouden zien... Nou dat klopte wel hoor! Na een tijdje zag hij een stel brulapen relaxed in een boom zitten te eten. Echt grappig dat die kleine beestjes zoveel herrie kunnen maken zeg! Ongelooflijk. Ze zijn ook echt heel anders dan de KWatta apen die meteen woest worden. Ze kijken je gewoon aan zo van: wat is dat??? Je vraagt je echt af wie er nou aapjes aan het kijken is....:) Heel erg leuk om te zien hoor! Verderop hoorden we al twee groepen Kwatta apen herrie maken, dus wij op zoek. Onderweg toch weer opgehouden door een ander groepje brulapen en toen door naar de Kwatta apen. Robin had een mannetje gevonden en door zijn geluid na te doen wordt hij echt boos. Doordat de rest van zijn groep aan het eten was kon hij geen medestanders vinden om ons weg te jagen en daarom bleef hij op zijn plaats zitten. Echt ook mooie beesten hoor, die kwatta apen! Na daar nog een tijdje van te hebben genoten dan toch eindelijk op weg terug, want de tijd begon te dringen. Het was al drie uur en we zouden om 4 uur weg gaan en we wilden ook nog naar een andere uitzichtpunt toe...Erg krap allemaal dus. Nou ja, eenmaal terug in het kamp was het al 4 uur, dus geen andere wandeling meer. Robin ging koken en wij konden nog even genieten van het uitzicht en rondkijken. Op de valreep hadden we in het bos nog een kleine vogelspin gezien en in het kamp hadden we al een tarantula gezien, dus die kunnen ook weer op het lijstje! Na een heerlijke maaltijd moesten we toch weer terug naar de Stad, dus weer 3 uur hobbelen over een Bauxiet weg....Deze keer dus ook gedeeltelijk in het donker...Je moet hier echt een goede 4 wheeldrive hebben om het binnenland in te komen, anders is je auto binnen een jaar helemaal aan gort gestuiterd.... Gelukkig werden we door deze organisator wel netjes thuisgebracht, en nogwel door de gids zelf die een stuknje verderop aan de straat blijkt te wonen! Grappig hoor! Weer laat thuis natuurlijk, dus eerst maar weer even pitten. De volgende morgen, op de dag van Laura's vertrek naar Nederland, vroeg opgestaan en de tas van Laura ingepakt. Er zat behoorlijk meer in door de gekochte hangmatten....We moesten ook nog onze boekjes afmaken, dus dat deden we maar tijdens het ontbijt... Ineens kregen we het allebei toch een beetje moeilijk en hebben we echt heel intens geestelijk afscheid kunnen nemen voor drie maanden. Daarna de stad in om nog foto's te laten ontwikkelen en een cadeautje voor Marilyn te brengen. Het was echter het einde van de maand en dan krijgt iedereen hier zijn loon. Dat wil dus zeggen dat iedereen wil pinnen en shoppen enzo, oftewel het is dan retedruk in de stad....Niet handig voor ons, maargoed....We hadden met die meiden van Nassau afgesproken dat we met z'n allen met een busje zouden gaan, alleen wilden zij heel vroeg wel...Omdat ze geen mobiel meer hadden konden we ze helemaal niet bereiken en dus moesten we langs om het kort te sluiten. Daar aangekomen was iedereen een beetje gestressed en wij moesten nog foto's ophalen en de tassen van huis oppikken. Uiteindelijk zijn wij dus de foto's gaan halen, terwijl zij dan met het busje naar ons huis toe kwamen. We moesten alleen nog wel even pinnen....Daar stond dus een rij van 10 personen en de taxi wachtte...Niet echt een relaxed vertrek zeg maar.... Goed, uiteindelijk dus gepind en de foto's opgehaald en naar huis geraced waar die meiden al stonden te wachten..... Snel alles bij elkaar gepakt en op naar het vliegveld, waar je dus blijkbaar tussen half vier en half vijf kon inchecken...Wij geluk dat we niet twee uur van tevoren aankwamen....( half zes, zoals we in gedachte hadden)....Iedereen ingecheckt en toen wachten. De dames gingen nog een biertje drinken met de chauffeur (iedere taxichauffeur heeft hier gedronken s avonds) En Laura en ik gingen even achteraf zitten om samen de laatste tijd door te brengen. Het was echt heel erg onwerkelijk, alsof we zo samen terug zouden gaan.... Na een tijdje kwam de chauffeur ons halen, want hij wilde gaan....Het moment was daar, we zouden elkaar drie maanden niet meer zien....Nog steeds heel erg raar hoor! Ik dus weg gereden met de chauffeur en Laura met de dames op het vliegtuig gewacht. Op de terugweg wilde de taxichauffeur me steunen, dus zijn we even een biertje gaan drinken samen, echt leuk van die vent. Hij vertelde me veel over zijn leven, echt interessant en het hielp me de tijd doorkomen. Ik heb me toen af laten zetten bij het vat, een restaurant waar veel blanken komen. Dat werkte goed, want er zat een hele groep stagiaires waar ik bij ben gaan zitten. Ze kwamen allemaal uit Zwolle en zaten hier van school uit in een project samen met Novib. Wel leuk hoor, om dat allemaal te horen. Na een tijdje zag ik ineens de twee meiden die met ons waren heen gevlogen, dus daar ook weer even mee bijgepraat, ook erg gezellig. Na nog even gemaild te hebben vond ik het toch wel weer tijd om naar huis te gaan... Het moment moest toch een keertje komen hè...Hier thuis nog even wat gerommeld en toch verbazingwekkend lekker geslapen. Vanmorgen was het wel erg stil in huis dus ik ben nog even op bed blijven liggen, toen Roy, miojn stagebegeleider en huisbaas me ineens riep. Hij wilde spullen gaan halen voor de keuken, want ik zou hier een keuken gaan timmeren in ruil voor een goedkopere huur. Echt wel lekker, want dan heb ik ook wat te doen hier.....Wij dus naar een doe het zelf winkel en wat spullen geshopt, waarna hij me in de stad had afgezet. Ik mijn huurfiets ophalen, wat ik eigelijk afgelopen woensdag zou doen...(oeps) Gelukkig was dit geen enkel probleem...:) Nog even boodschappen doen en op weg hierheen. Wel apart hoor, zomaar alleen, maar het gaat op zich wel redelijk tot nu toe. Hier aangekomen begonnen met deze mail, want we hadden nog veel te vertellen natuurlijk! Verder lekker kleding gewassen en aan de keuken begonnen. Vanavond ga ik waarschijnlijk uit met Marilyn, maar dat horen jullie nog wel een andere keer.

Heel vel groetjes vanuit hier en ik denk dat ik het wel ga redden hier alleen. Nog even wat huisgenoten vinden en dan komt het wel goed.

Groetjes, Bouke (en Laura natuurlijk)